Padło hasło jedziemy w sobotę, tylko jeszcze nie ma pomysłu gdzie jak i po co. Kilka wariantów i jest decyzja pojedziemy na Brzankę przez Kokocz, trasa mamy nadzieje przejezdna i urokliwa nic tylko zbierać rowery i jedziemy. Na starcie pod kościołem w Zawadzie zjawiam się chyba jako czwarty, Olek, Michał, Adam i Tomek już byli na miejscu a więc jednak piąty :D Po chwili dociera Grzesiek, po nim Marcin i ostatnia Kasia z kilku minutowym opóźnieniem. Drugiego Grześka nie będzie więc możemy startować, no to jazda w dół :D Zjeżdżamy do Kruku, podjazd od rzeczki zjazd czerwonym do Skrzyszowa i w przeciwnym kierunku do Maratonu.


Po wspięciu się do drogi przelotowej, skręcamy na znalezioną przez Olka polną drogę, początkowo zapowiadała się obiecująco, później przerodziła w przejazd przez lekko namoknięte leśne grzęzawisko ale spokojne do pokonania. Dojazd do drogi z Szynwałdu mocno zarośnięty, przez co delikatna pomyłka azymutu i musieliśmy się wracać, ja przez krzaki a reszta po własnych śladach. Teraz znowu po trasie maratonu, i skręt na Szynwałd tam można było poczuć wiatr we włosach szybko i sprawnie, po chwili zatrzymał nas kombajn do kukurydzy który zablokował całą drogę, gdy tylko wjechaliśmy na główną drogę szybki manewr wyprzedzania i szukamy drogi którą jechaliśmy 2 lata temu. Gdy już wjechaliśmy, chyba się pomyliliśmy bo dotarliśmy do domu pod lasem, ale nie tego co dawniej. No to kłopot, na mam delikatnie wyżej drogę, a Olek nie ma ryzykujemy. Dobra gdzieś dojedziemy, po dojeździe do rzeki przekraczam ją niestety reszta pojechała wzdłuż za Olkiem. Wracam za nimi lecz dotarli do ślepego zaułku i chyba pojedziemy tam gdzie proponowałem.


Nie był to podjazd którym kiedyś podjeżdżaliśmy, ale mimo to wyglądał ciekawie i przyjemnie, dotarliśmy na Szczyt Świniej Góry co było naszym celem. Kierunek Zwiernik, Olek zdecydował że pojedziemy wzdłuż asfaltu leśną drogą, ja tam drogi nie widziałem co jedynie przerwę w szeregu drzew ale od tego mamy rowery MTBy żeby jeździć po terenie. Gdy już teren nie nadawał się do jazdy przeprawiliśmy się przez głęboki rów i dalej asfaltem, koło kościoła w prawo i podjazd od północy na Kokocz. Trochę wycięte krzaki wyrównana drogą  jechało się troche inaczej niż zwykle. Na Kokoczu postój, na zdjęcia posiłek i złapanie tchu, część pojechała już w drogę do Tarnowa a najwytrwalsi zaczęli przeprawę na PAsmo Brzanki. Trasa została dobrana idealnie trochę terenu trochę asfaltu sprawnie i szybko znaleźliśmy się w centrum Ryglic.


Wyjazd na Brzankę, obok cmentarza na żółty szlak i główną na Bacówkę, po drodze łapię defekt a mianowicie pęka mi spinka. Olek nie dowierza że SRAM 9 pękł, ale stwierdził że ponad tysiąc WAT wystarczy. Zamiana na nową, dogoniła nas ekipa Creatora i wspólnie zdobyliśmy bacówkę. Z powodu tego że niektórym się spieszyło szybko ruszyliśmy w drogę powrotną, niestety nie bez przygód, Olek zaczął tracić ciśnienie w tylnym kole, ja też coś odczuwałem ale dało się jechać. Olek wykonał mieszankę błota z mlekiem i udało się załatać nieszczelność. U mnie powietrze zeszło dopiero następnego dnia. Wyjazd myślę udany, pogoda jak i towarzystwo dopisało nic tylko podziękować za wspólną jazdę i zaprosić na kolejny wypad.

https://www.endomondo.com/users/4121522/workouts/6...

Niedziela rano pora ruszyć cztery litery i wybrać się na rower. Pakujemy rower z Dawidem przed piątą rano i jedziemy do Olka zapakować jego rower, cel na dziś Zakopane, droga mija szybko i bezproblemowo. Docieramy pod kościół na Krzeptówkach, zahaczamy jeszcze o Żabkę i wracamy na przykościelny parking. Marcin z Grześkiem dojeżdżają po kilkunastu minutach, gdy my już przygotowaliśmy rowery i załatwili najpilniejsze potrzeby, zostało jedynie przebrać się w bardziej odpowiednie stroje i ruszyć w trasę.
Start wycieczki przed 9 dokładnej godziny nie pamiętam, ruszamy najpierw na centrum, aleje 3 maja rondo niedaleko skoczni i odbijamy na wschód rozpoczynając delikatną wspinaczkę w kierunku przejścia granicznego na Łysej Polanie. Podjeżdżanie bardzo miło mnie zaskoczyło, jechało mi się dobrze i lekko, na rondo dotarliśmy w dobrych nastrojach, trzeba było jechać po delikatnie wilgotnym asfalcie.

Zjazd do przejścia granicznego początkowo idzie szybko zero samochodów tylko asfalt i my, niestety bliżej Łysej Polany pojawił się na horyzoncie korek samochodów, więc trzeba było wyprzedzać każdą wolną powierzchnią. Gdy skończy się zjazd można spodziewać się podjazdu, kolejny podjazd o delikatnym nachyleniu również przebiegał sprawnie, lecz już delikatne oznaki zmęczenia zaczęły się pojawiać. Po krótkiej wspinaczce nastąpił dłuższy zjazd, chwila po płaskim i kierownicy mówią żeby skręcić w prawo widzę jakiś podjazd oni mówią żebym zluzował bo czeka mnie 50 km podjazdu, to był bardzo skuteczny argument :D
Podjazd nie podjazd, ciągle w górę ale bez przesady, jechać trzeba, lecz z każdym kilometrem podjazd staje się coraz bardziej odczuwalny. Po dłuższym czasie docieramy pod jakiś hotel na małej górce, Dawid mi pokazuje piękne widoki które nam towarzyszyły już od dłuższego czasu, pod szczytami świeci piękne słońce, tam mniej więcej jedziemy :D Aha :D 6.5 kilometra i ponad 500 m w pionie super i tak będę zamulał, więc ruszyłem pierwszy i tak mnie złapią, dogonią wyprzedzą i zaczekają na szczycie, gdy dojechałem pod jezioro warto było powalczyć na podjeździe, co prawda asfalt to jedno wielkie nieporozumienie, ale widoki, krajobrazy, skały wodospad i panorama cudowne. Silnie wiało koło hotelu więc kilka zdjęć i zjeżdżamy w dół, ciągłe hamowania przez przepusty i dziury w drodze, ręce od trzymania manetek już bolały.

No to jedziemy dalej w kierunku na Stribskie Pleso, tam czeka nas kolejny podjazd pod jezioro, u podnóża Olek decyduje że nie walczy z podjazdem zaczeka na nas na dole, a my walczymy, ruszamy pod górę Marcina zaczynają łapać skurcze, przynajmniej miałem z kim jechać bo reszta pognała do przodu. To jezioro było równie urocze, a może nawet bardziej bo roślinność docierała bliżej brzegu, a bliskość ścianek skalnych również była odczuwalna, gdzieś tam zaraz są Rysy i Popradzki Szczyt. W między czasie Olek dzwoni że czeka już w Stribskim Plesie koło jakiegoś parkingu. Na podjeździe pod miasto towarzysze mi odjechali i nie wiedziałem do końca gdzie jechać :D Miasto jedna droga przez centrum a ja nie wiedziałem gdzie oni są :D Nagle zobaczyłem Olka to byłem spokojniejszy, zatrzymujemy się na posiłek pod skocznią.

Zjazd ze Stribskiego bardzo długi i szybki Grzesiek gubi bidon i dość długo nas goni, dopiero dogonił nas gdy zaczekaliśmy pod Autostradą. Przed nami płaskie kilkanaście kilometrów wędrówki, a później mówią że mocny podjazd, ciągnący się z 10 kilometrów. Na początku trzeba tam dojechać, a więc kręcimy po płaskim po długim czasie pojawiają się delikatne fałdki, a więc wiem że zaraz będzie ciekawiej. Gdy dojechaliśmy do podjazdu nic nie zapowiadało tego co się później wydarzyło, jadąc jechało mi się coraz gorzej, nogi nie miały mocy, kondycyjnie też wydawało mi się kiepsko, więc się zatrzymałem by złapać oddech, Dawid z Marcinem wrócili do mnie reszta pojechała. Po chwili ruszam dalej przejechałem może kilkaset metrów i powtórka, później sytuacja się powtarza, chłopaki mówią że widzą już koniec wspinaczki. Po chwili jak już się zbieramy dojeżdża do nas jakiś kolarz który czeka na kolegę. Razem jedziemy do góry tam czeka Olek z Grześkiem. Teraz długi zjazd i kolejne płaskie tereny. W jakiejś miejscowości zjeżdżamy się i jedziemy razem, jakiś drogowskaz na Tatry skręcamy w prawo, ja zaczekałem na Grześka który skoczył do sklepu a reszta pojechała, myślałem że zaraz zaczekają, dlatego jechaliśmy a ich nigdzie nie było, zaczynałem się zastanawiać czy nie przegapiłem jakiegoś skrzyżowania. Po dłuższej chwili wspomniany podjazd po dziurawym asfalcie, po drodze zauważam obok drogi górską rzeczkę więc zaopatrzam się w wodę i jadę dalej.

Powoli robi się już ciemno włączam lampki i doganiam Grześka, razem jedziemy przed siebie nie wiedza gdzie jesteśmy, Dawid mówił żeby jechać główną drogą więc tak robiliśmy. Gdy już się niepokoiłem zapytałem przechodzących tubylców czy dobrze jedziemy, okazało się że dobrze 300 metrów dalej czekał Dawid z Marcinem. Długo z nimi nie ujechałem bo pojechali swoim tempem pod górę, ciemno już się zrobiło, a mnie jakby wróciły siły, może nie czuje się jak nowo narodzony ale jechać można pod górę nawet, doganiam Olka i Grześka i wspólnie docieramy do granicy tylko o moim oświetleniu. Po Polskiej stronie Olek wpada na chwile do sklepu i ruszamy dalej. Droga się dłużyła, gdy już miałem nadzieje na zobaczenie samochodu światła zniknęły i jechaliśmy jakby na odludziu tylko droga my i dzicz. Chyba po około 20 minutach docieramy do samochodu poczułem ogromną ulgę. Uff jak dobrze koniec na dziś. Widoki na trasie bajeczne, pogoda nam się bardzo udała, wszyscy wrócili cało i zdrowo do domu. Niektórzy z obtarciami inni osłabienie jednak szczęśliwi. Dzięki za wspólny wyjazd. Sorki za moją niedyspozycję.



https://www.endomondo.com/users/4121522/workouts/6...