Tatra Road Race 2016

Do tego wyścigu zgłosiłem się już w kwietniu czy nawet wcześniej, nie wiedziałem czy dam radę, ale to był bardziej test niż wyścig. Przygotowania do tej wspinaczki szły optymistycznie i z dnia na dzień jechało mi się coraz lepiej, tylko że na górki raczej nie wjeżdżałem trenowałem po płaskim lub pagórkach. W dzień startu wyjechaliśmy rano z Dawidem z Tarnowa przez Kraków do Zakopanego, Tatra Road Race 2016 coraz bliżej. Coś po 8 rano byliśmy już na miejscu, bez kolejek poszliśmy odebrać pakiety startowe i rozpocząć przygotowania do wyścigu.



Już na rozgrzewce coś było nie tak, na początku tętno świrowało jak wściekła ośmiornica, a później poluzował się magnes i nie miałem pomiaru prędkości i dystansu, prowizorka najlepsza i można jechać. Włączyłem kamerkę od Pawła i startujemy, początek to próby wyprzedzenia maruderów, z początku szło nieźle lecz jak zaczął się podjazd Salamandrą to siły się zmieniły. Każdy metr był ciężki, pocieszający był fakt że jedni jadą szybciej ale jednak inni wolniej. W połowie mniej więcej mija mnie wóz techniczny Dawida, po zdobyciu szczytu, nastąpił długi zjazd. Podczas kręcenia w dół uformowała się ponad 10 osobowa grupa która na przemian nadawała tempo rywalizacji.



Gdy na drodze stanęła nam kolejna ścianka, nie było przelewek nachylenie zacne, niektórym brakuje przełożeń nastąpiła konkretna selekcja, części osobom nie udało już się dojechać na zjeździe a więc zostali z tyłu. Kolejny podjazd na Bachledówkę ciągnął mi się niemiłosiernie, gdy się pokazał na horyzoncie, nie wiedziałem ile razy go dam radę dziś podjechać, bufet i zjazd, na szczęście jeszcze sucho ale już niedługo, zaczęło padać i zjazd w konkretnym deszczu. Chwila odpoczynku, płaski fragment i skręcamy na Pitoniówkę oj bolało ale się udało, chłopaki wężykują ale dajemy radę. Raz deszcz raz słońce ale jedziemy dalej. Niestety na drugim starciu z Pitoniówką straciłem powietrze w przednim kole, podjazd zrobiłem jeszcze na pół flaku lecz na szczycie już trzeba było zmienić dętkę.

Wypracowany czas i pozycja poszły w siną dal, pompując koło słyszałem za plecami przemijających kolarzy, ehh była szansa na lepszy wynik. Podminowany ruszam dalej na trasę, koło nie udało się nabić na kamień więc na zjazdach trochę bezpieczniej, szczególnie że na deszczu może być różnie. Podjazd na Butorowy Wierch ciągnął się lecz gdy już zobaczyłem Panoramę Tatr i Zakopanego w dolince wiedziałem że wygrałem ten wyścig.

https://www.endomondo.com/users/4121522/workouts/7...